Gruzja

Zazwyczaj mój apetyt na podróże w danym kierunku rozbudzają dwie rzeczy – opowieści przyjaciół, którzy gorączkowo relacjonują mi ciekawe historie z wyprawy, oraz książki. Poprzedniego roku po przeczytaniu Kapuścińskiego „Kirgiz schodzi z konia” i „Toastu za przodków” Góreckiego (polecam!) postanowiłam wyruszyć w kierunku Kaukazu – początkowo chciałam przeznaczyć miesiąc na Gruzję / Armenię / Azerbejdżan ale… skończyło się na intensywnym miesiącu w Gruzji z lekką nutą niedosytu. Tak, jedno mnie charakteryzuje – zawsze mi mało! Czasu, drogi, emocji i zmęczenia wynikającego z intensywności wyprawy. Z drugiej strony była to podróż podczas której po raz kolejny zdałam sobie sprawę jak fajnie jest jeździć wszędzie samemu, bez mocno napiętego planu który ktoś nam przygotował, jedynie z majaczącym szkicem tego co chce się zobaczyć. Jak to dobrze od czasu do czasu rzucić się w swoim życiu w nieznane i czekać co się wydarzy. A dzieje się dużo. Gruzja okazała się tak bogata, żywiołowa i intensywna, że w trakcie wyprawy zmieniłam plan i postanowiłam rozłożyć realizację całego marzenia o zobaczeniu pozostałych krajów na następne lata . W Gruzji czas płynie inaczej – jednym słowem, życie ma smak równie wyborny co wina z Kachetii. Cytując pana Wojciecha: „Na Kaukazie wystarczy czasem uśmiechnąć się, zagadnąć sąsiada w marszrutce, przysiąść do kogoś na ławce w parku, by potoczyła się opowieść życiu, dzieciach, historii, religii i kosmosie. (…) Trzeba tylko niespiesznie przejść się po mieście, tu i tam przystanąć, nie spuszczać wzroku, nie udawać, że interesują nas tylko czubki własnych butów. Tak zaczynają się znajomości – od uśmiechu i kilku prostych pytań.”

Dodam jedną rzecz na zachętę dla tych, którzy wciąż nie mają odwagi wyruszyć samemu bez biura podróży – w Gruzji Polaków kochają. Choćbyście wylądowali na absolutnym bezludziu musicie wiedzieć, że fakt bycia polakiem podziała na gruzińską gościnność jak magnes. Jeśli nie będziecie mogli dogadać się ani po rosyjsku ani po angielsku, „czacza” poleje się strumieniami i znajdziecie wspólny język. Bez obaw 😉

Nie będę szczegółowo rozpisywać się nad moimi wspomnieniami, wymienię tylko kilka miejsc które uważam za absolutny złoty strzał:

Tbilisi

Tego miasta nie trzeba nikomu przedstawiać. Chaotyczna, mocno zaniedbana, tętniąca życiem stolica kraju. Przypomina mi nieco krakowski Kazimierz sprzed 10 lat. Moim ulubionym regionem jest lewobrzeżna część miasta rozciągająca się między Liberty Square, a ogrodem botanicznym wraz z twierdzą Narikhala. Właściwie to zachęcam do włożenia mapy do plecaka i ruszenia przed siebie. Zaraz ktoś Was zaczepi i zechce pokazać coś z czego sam jest dumny. Wchodząc do przypadkowych podwórek zobaczycie chwiejące się budynki w posadach i to pod takim kątem, że będziecie musieli przekręcać głowę. Istny koszmar architekta!

Wyobraźcie sobie miasto gdzie obok siebie znajdują się współdzielony przez szyitów i sunnitów meczet, cerkiew gruzińska i ormiańska, synagoga żydowska, ruiny karawanseraju, dziesiątki restauracji, kluby ze striptizem, nowoczesne apartamenty i secesyjne budynki walące się ku ziemi. Jedno obok drugiego. Takie właśnie jest Tbilisi.

Wieczorem koniecznie wybierzcie się w okolice twierdzy Nrikhala – wielokrotnie przebudowywana, zdobywana i w końcu mocno zniszczona przez trzęsienie ziemi forteca wciąż oferuje najpiękniejszy widok na zabudowę miasta w okolicach rzeki Kury. Jeśli przyjdzie Wam ochota aby zakosztować nocnego życia w Tbilisi to pomaszerujcie do Abanotubani najstarszej części miasta – dzielnicy łaźni. Małym polskim akcentem gdzie możecie poczuć się odrobinę jak w domu będzie Bar Warszawa – rodzimego śledzika popijecie sporą dawką czaczy 😉

Ten oto cudny samochód kilka minut wcześniej przywiózł Młodą Parę na uroczystości weselne. Nieco za dużo taśmy? I co z tego? Jest biały – jest. Po co się czepiać szczegółów.

Mccheta

Udabno oraz droga do monastyrów Davida Gareji

Na trasie z Tbilisi do kompleksu monastyrów Davida Gareji nie ma nic. Absolutnie nic. Kilkugodzinna trasa w marszrutce jest nużąca, mijając okoliczne domy przypadkowo rozsiane na trasie, pytałam samą siebie – jak tu można żyć? Żyć to jedno, ale prowadzić interes to już zupełny odlot. Na tej drodze jest możliwość tylko jednego postoju. Ale za to do jakiego! Trafiliśmy do Oasis Club przypadkiem – planowaliśmy zjeść obiad i pojechać dalej. Zostaliśmy 2 dni. Ksawery, właściciel tego przybytku, postanowił kilka lat temu postawić wszystko na jedną kartę, zaadoptować pustostan – pośrodku niczego, wyremontować go i otworzyć hostel. Szalone! Ten facet pokazał, że nierealne plany mają szansę się udać, a każdemu z nas będzie tyle dane, na ile się odważy. Nie możecie tego miejsca przegapić. Będziecie mieli szansę pojeździć konno, zjeść pyszne śniadanie, przy odrobienie szczęścia mieszkańcy wioski zaproszą Was do stołu, wieczorem będziecie wznosić toasty wraz biesiadnikami, przegryzać Czaczę słoniną i uczyć się podstaw tryktraka (odpadłam;)) .

Monastyry Davida Gareja na granicy z Azerbejdżanem.

Czacza – klasycznie sprzedawany „spod lady”, domowej roboty bimber. Lany do butelek po wodzie mineralnej, ewentualnie coca-coli. Smacznego

Cała nasza ogromna podróżnicza rodzina w jednym miejscu. Spotkaliśmy tutaj autorów najsłynniejszego bloga o Gruzji „Oblicza Gruzji” oraz Filipa z Sylwią – autorów bloga Wedrowniccy.pl, rodziców trójki dzieciaków, którzy wybrali się w 3-miesięczną podróż samochodem przez Europę, Kaukaz i Bliski Wschód udowadniając, że z dzieciakami to jest tylko fajniej 🙂 Pośrodku – najważniejsza persona w Gonio – Pomidor.

Następna szalona para – Karolina i Szymon. Prowadzą na plaży w Gonio Nyabinghi Reggae Club. Kolejne kultowe już miejsce gdzie spotykają się podróżnicy nieco rozczarowani Batumi.

SWANETIA – Mestia i Ushguli

Cudownie radosna Iza z chłopakiem, z którą miałam przyjemność mieszkać w Uszguli.

detale, detale…gruzińskie rzemiosło jest wszędzie.

Widok ze szczytu jednej z wież obronnych.

Wnętrze naszego domu gościnnego „Gamarjoba” wypełnione było rękodziełem i niezliczoną ilością obrazów. Pytajcie o niego bo naprawdę warto się tutaj zatrzymać, choćby dla partii szachów lub domowej regionalnej kuchni.

U stóp Szchary spotkaliśmy polską ekipę alpinistów próbujących zdobyć szczyt.

I jeszcze maleńki dodatek ode mnie. Przypomniałam sobie o pięknym filmie poniekąd opowiadającym o konflikcie w Abchazji, a tak naprawdę traktującym o konfliktach w nieco szerszym zakresie. Wyrobiony widz nie powinien czuć się zawiedzony.

Ostatnie wpisy